 |
| Afbeelding (WO2): Creative Commons |
Hoe het ook zij, in zijn boek, D-Day: 6 juni 1944: The Battle for the Normandy Beaches, heeft Stephen E. Ambrose ons een interessante, coherente analyse gegeven van hoe de Geallieerden (democratieën) presteerden in vergelijking met het Naziregime (totalitair) op 6 juni 1944 tijdens de massale
'Overlord'-invasie van de geallieerden in Europa.
2. De analyse. Hier volgt een samenvatting van hoe Stephen E. Ambrose (Ambrose: 178-179] de epische botsing tussen de twee titanen op de stranden van Normandië op 6 juni 1944 interpreteerde:
2.1 Geallieerde fouten vs. Duitse fouten. "Geallieerde fouten verbleekten naast die van de Duitsers. Door overal te proberen te verdedigen waren ze [de Duitsers] niet in staat om zich ook maar ergens te verdedigen. De commandostructuur was eerder een belemmering dan een hulp." [Ambrose:178].
2.2. Strand versus Binnenlandverdediging. "[Veldmarshall Erwin] Rommel's idee om de [geallieerde] invasie op het strand te stoppen versus [opperbevelhebber West] Rundstedt's idee van een tegenaanval in het binnenland versus [Adolf] Hitlers compromis tussen de twee verhinderde een effectief gebruik van hun middelen. Poolse, Russische en andere krijgsgevangenen gebruiken voor bouwwerkzaamheden was logisch; ze in Wehrmacht-uniformen plaatsen en in loopgraven plaatsen, in de hoop dat ze fel verzet zouden bieden, deed het niet." [Ambrose: 178].
2.3 Wehrmacht en Luftwaffe. "De vele fouten van de Wehrmacht werden overtroffen door die van de Luftwaffe, die er gewoon niet was. [Hermann] Göring riep op tot een totale inspanning van de Luftwaffe op D-Day, maar hij kreeg er vrijwel geen.
"Grootste angst was een massaal luchtbombardement tegen de massa van de scheepvaart en de congestie op de stranden, waarbij Göring elk Duits vliegtuig dat kon vliegen in de aanval zette. Maar Göring was in Berchtesgaden en was het eens met Hitlers zelfzuchtige, belachelijke bewering dat de De geallieerden hadden de invasie precies daar gelanceerd waar hij ze had verwacht, terwijl de Luftwaffe zich ofwel in Duitsland bevond of opnieuw werd ingezet of aan de grond werd gehouden vanwege administratieve en brandstofproblemen. Ooit was de terreur van de wereld, de Luftwaffe op 6 juni 1944, een grap.' " [Ambrose: 178].
2.4 De Kriegsmarine. "De Kriegsmarine was niet beter. Zijn onderzeeërs en kruisers waren ofwel in hun kooien of in de Noord-Atlantische Oceaan, op jacht naar koopvaardij. Afgezien van een kleine actie van drie E-boten, deed de Kriegsmarine geen enkele aanval op de grootste armada ooit verzameld." [Ambrose: 178].
2.5 De V-1's. "De [raketten] van de V-1, waarop Hitler zulke hoge verwachtingen had gesteld en waaraan hij zoveel van de technologische en constructiecapaciteit van Duitsland had besteed, waren nog niet klaar. Toen ze dat wel waren, een week na D-Day, lanceerde hij ze tegen het verkeerde doelwit." [Ambrose: 178-179].
2.6 Strategieën en tactieken. "De tactische en strategische fouten van de Duitsers waren ernstig, maar hun politieke blunders waren de grootste van allemaal. Hun bezettingsbeleid in Polen en Rusland belette elk enthousiasme van hun Ost-bataljons voor hun zaak... troepen haatten de communisten.
"Hoewel het Duitse gedrag in Frankrijk onmetelijk beter was dan in Polen en Rusland, slaagden de Duitsers er zelfs in Frankrijk niet in om enthousiasme voor hun zaak op te wekken, en dus konden de Duitsers niet profiteren van het grote potentieel van het veroverde Frankrijk. Wat een troef had moeten zijn voor Duitsland werden de jonge mannen van Frankrijk een aanwinst voor de geallieerden, hetzij als saboteurs in de fabrieken of als leden van het verzet." [Ambrose: 179].
2.7 Leiderschap. "Wat Hitler als de grootste Duitse troeven beschouwde... het leiderschapsprincipe in het Derde Rijk, de onvoorwaardelijke gehoorzaamheid die van Wehrmacht-personeel werd verwacht, van veldmaarschalk tot soldaat, werkten allemaal tegen de Duitsers op D-Day.
"De waarheid is dat ondanks individuele daden van grote moed en het fanatisme van sommige Wehrmacht-troepen, de prestaties van het opperbevel van de Wehrmacht, officieren uit de middenklasse en onderofficieren gewoon zielig waren. De oorzaak is simpel gezegd: ze waren bang om de initiatief; Ze lieten zich verlammen door domme bevelen van verre die geen verband hielden met de situatie op het slagveld. De hele dag zaten in hun hoofdkwartier tankcommandanten die wisten waar de vijand was en hoe en wanneer hij moest worden aangevallen, wachten op het opperbevel in Berchtesgaden om hen te vertellen wat ze moeten doen."
"Het contrast tussen mannen als generaals Roosevelt en Cota, kolonels Canham en Otway, majoor Howard, kapitein Dawson, luitenants Spaulding en Winters, in het aanpassen en reageren op onverwachte situaties, en hun Duitse tegenhangers had niet groter kunnen zijn.
"De mannen die vochten voor democratie waren in staat om ter plaatse snelle beslissingen te nemen en ernaar te handelen; de mannen die tegen het totalitaire regime vochten waren dat niet. Behalve kolonel Heydte en een kapitein hier, een luitenant daar, reageerde geen enkele Duitse officier adequaat op de uitdaging van D-Day." [Ambrose: 179].
Dankbetuigingen/Bron
Ambrose, Stephen E. (1994) D-Day: June 6, 1944: The Battle for the Normany Beaches. Pocket Books, Simon & Schuster UK Ltd.
✋
